Gamal Abdel Nasser
Gamal Abdel Nasser Hussein (15 Januarie 1918 – 28 September 1970) was van 1956 tot sy dood die tweede president van Egipte. Hy het (saam met Egipte se eerste president, Mohammed Naguib) die Egiptiese Rewolusie van 1952 gelei. Dié rewolusie het die monargieë van Egipte en Soedan omvergewerp en 'n nuwe era van verandering in Egipte ingelei. Dit het Egipte 'n meer sosialistiese en moderne land gemaak. Na die rewolusie het Egipte pan-Arabiese nasionalisme deur sy beleid bevorder, insluitende 'n unie met Sirië, wat nie lank gehou het nie.
| Gamal Abdel Nasser جمال عبد الناصر | |
 Nasser in 1969 | |
2de President van Egipte
| |
| Ampstermyn 23 Junie 1956 – 28 September 1970 | |
| Voorafgegaan deur | Muhammad Naguib |
|---|---|
| Opgevolg deur | Anwar Sadat |
Eerste minister van Egipte
| |
| Ampstermyn 19 Junie 1967 – 28 September 1970 | |
| President | Homself |
| Voorafgegaan deur | Muhammad Sedki Sulayman |
| Opgevolg deur | Mahmoud Fawzi |
| Ampstermyn 18 April 1954 – 29 September 1962 | |
| President | Muhammad Naguib Homself |
| Voorafgegaan deur | Muhammad Naguib |
| Opgevolg deur | Ali Sabri |
| Ampstermyn 25 Februarie 1954 – 8 Maart 1954 | |
| President | Muhammad Naguib |
| Voorafgegaan deur | Muhammad Naguib |
| Opgevolg deur | Muhammad Naguib |
Adjunk-eerste minister van Egipte
| |
| Ampstermyn 8 Maart 1954 – 18 April 1954 | |
| Eerste minister | Muhammad Naguib |
| Voorafgegaan deur | Gamal Salem |
| Opgevolg deur | Gamal Salem |
| Ampstermyn 18 Junie 1953 – 25 Februarie 1954 | |
| Eerste minister | Muhammad Naguib |
| Voorafgegaan deur | Sulayman Hafez |
| Opgevolg deur | Gamal Salem |
Minister van Binnelandse Sake
| |
| Ampstermyn 18 Junie 1953 – 25 Februarie 1954 | |
| Eerste minister | Muhammad Naguib |
| Voorafgegaan deur | Sulayman Hafez |
| Opgevolg deur | Zakaria Mohieddin |
Voorsitter van die Rewolusionêre Bevelsraad
| |
| Ampstermyn 14 November 1954 – 23 Junie 1956 | |
| Voorafgegaan deur | Muhammad Naguib |
| Opgevolg deur | Amp afgeskaf |
2de Sekretaris-generaal van die Beweging van Onverbonde Lande
| |
| Ampstermyn 5 Oktober 1964 – 8 September 1970 | |
| Voorafgegaan deur | Josip Broz Tito |
| Opgevolg deur | Kenneth Kaunda |
Voorsitter van die Organisasie vir Afrika-eenheid
| |
| Ampstermyn 17 Julie 1964 – 21 Oktober 1965 | |
| Voorafgegaan deur | Haile Selassie |
| Opgevolg deur | Kwame Nkrumah |
Persoonlike besonderhede
| |
| Gebore | 15 Januarie 1918 Alexandrië, Egipte |
| Sterf | 28 September 1970 (op 52) Kaïro, Verenigde Arabiese Republiek |
| Politieke party | Arabiese Sosialistiese Unie |
| Eggenoot/-note | Tahia Kazem |
| Kind(ers) | Hoda, Mona, Khalid, Abdel Hamid, Abdel Hakim |
| Alma mater | Marshall-universiteit, Amerikaanse Universiteit |
| Religie | Soenniete Islam |
| Handtekening | .jpg){kind=small}
|
Militêre Diens
| |
| Lojaliteit | Egipte |
| Diens/Tak | Egiptiese Weermag |
| Jare in diens | 1938–1952 |
| Rang | Kolonel |
| Oorloë/Veldslae | Arabies-Israeliese Oorlog van 1948 |
Nasser word as een van die belangrikste politieke figure in die moderne Arabiese geskiedenis en politiek beskou. Onder sy leierskap het Egipte die Suezkanaal en verskeie ander industrieë genasionaliseer, en 'n belangrike rol gespeel om imperialisme in die Arabiese wêreld en in Afrika stop te sit. Hy het ook 'n belangrike rol in die stigting van die Beweging van Onverbonde Lande gespeel. Sy pan-Arabiese nasionalisme, wat dikwels "Nasserisme" genoem is, was in die 1950's en 1960's gewild gewees in die Arabiese wêreld.
Sesdaagse Oorlog
wysig- Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Sesdaagse Oorlog.
Die Israeliese oorwinning oor die Arabiese weermagte in die Sesdaagse Oorlog, tussen 5 en 10 Junie 1967, het Nasser se beeld beskadig. Desnieteenstaande hiervan het baie Arabiere hom steeds as 'n simbool van Arabiese waardigheid en vryheid beskou.
In Mei het president Nasser aangekondig die Straat van Tiran vir Israeliese skepe gesluit gaan word en hy het Egiptiese magte aan die grens met Israel gemoboliseer. Op 5 Junie het Israel ’n reeks lugaanvalle op Egiptiese vliegvelde uitgevoer. Die Egiptenare is onkant betrap en feitlik die hele Egiptiese Lugmag is vernietig, terwyl Israel net ’n paar verliese gely het. Die land het terselfdertyd ’n grondaanval op die Gazastrook en die Sinaiskiereiland van stapel gestuur, wat die Egiptenare ook onkant betrap het. Ná aanvanklike teenstand het Nasser gelas dat die Sinai ontruim word. Israeliese magte het weswaarts agter die Egiptenare aangestorm. Die Israeli's het hulle groot verliese toegedien en die Sinai verower.
Jordanië het ’n week voor die oorlog ’n verdedigingsverdrag met Egipte gesluit; die ooreenkoms het voorsiening daarvoor gemaak dat Jordanië in geval van oorlog nie ’n aanvallende rol sou speel nie, maar sou probeer om Israeliese magte te keer om grondgebied te verower.
Sowat ’n uur ná die Israeliese lugaanval het Kaïro die bevelvoerder van die Jordaniese weermag opdrag gegee om Israel te begin aanval; in die aanvanklik verwarrende situasie is aan die Jordaniërs gesê Egipte het die Israeliese lugaanvalle afgeweer.
Egipte en Jordanië het op 8 Junie op ’n wapenstilstand besluit en Sirië op 9 Junie. ’n Ooreenkoms is op 11 Junie met Israel onderteken. Israel het die Egiptiese, Siriese en Jordaniese weermagte verlam – hulle het meer as 20 000 soldate gedood en self minder as 1 000 verloor. Die Israeliese sukses was die gevolg van ’n goed voorbereide en uitgevoerde strategie, die swak leierskap van die Arabiese state en slegte militêre leierskap en strategie. Israel het die Gazastrook en Sanaiskiereiland van Egipte afgeneem, die Wesoewer insluitende Oos-Jerusalem van Jordanië en die Golanhoogland van Sirië. Israel se internasionale aansien het in die daaropvolgende jare baie gestyg. Sy oorwinning was ’n vernedering vir Egipte, Jordanië en Sirië, en het daartoe gelei dat Nasser verleë bedank het; hy is later in sy amp herstel ná protesoptogte in Egipte oor sy bedanking.
Bronne
wysig- Abdelmalek, Anwar (1968), Egypt: Military Society, New York City: Random House, OCLC 314333504
- Aburish, Said K. (2004), Nasser, the Last Arab, New York City: St. Martin's Press, ISBN 978-0-312-28683-5, https://archive.org/details/isbn_9780312286835
- Adi, Hakim; Sherwood, Marika (2003), Pan-African History: Political Figures from Africa and the Diaspora since 1787, New York City: Routledge, ISBN 0-415-17352-3
- Alexander, Anne (2005), Nasser Life and Times (illustrated ed.), London: Haus Publishing, ISBN 978-1-904341-83-3
- Akram-Lodhi, Haroon; Borras, Saturnino M.; Kay, Cristóbal (2007), Land, Poverty and Livelihoods in an Era of Globalization: Perspectives from Developing and Transition Countries, New York City: Routledge, ISBN 978-0-415-41449-4
- Ansari, Hamied (1986), Egypt: The Stalled Society, Albany: State University of New York Press, ISBN 978-0-7914-9499-8
- Asterjian, Henry D. (2007), The Struggle for Kirkuk: The Rise of Hussein, Oil, and the Death of Tolerance in Iraq, Westport: Greenwood Publishing Group, ISBN 0-275-99589-5
- Atiyeh, George Nicholas; Oweis, Ibrahim M. (1988), Arab Civilization: Challenges and Responses, New York City: State University of New York Press, ISBN 978-0-7914-9541-4
- Beinin, Joel (2005), The Dispersion of Egyptian Jewry: Culture, Politics, and the Formation of a Modern Diaspora, Cairo: American University in Cairo Press, ISBN 977-424-890-2
Eksterne skakels
wysig
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Gamal Abdel Nasser.
